«Το κύπελλο η καλύτερη στιγμή»

Ο,τι πιο αληθινό έχει πει ποτέ του ήταν ότι η κατάκτηση του κυπέλλου με την ΑΕΛ το 2007 ήταν η κορυφαία στιγμή του σε συλλογικό επίπεδο. Τάδε έφη ο Νίκος Νταμπίζας παραχωρώντας συνέντευξη με αφορμή την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, στη Ρ/Φ Κισσάβου 97.8

Αναλυτικά όσα δήλωσε ο επί εξαετία αρχηγός των Βυσσινί:

«Δεν πιστεύω στα κλισέ. Σημασία είχε για μένα η διάρκεια κι όχι οι στιγμές. Μπορεί η τελευταία πράξη να ‘ταν δυσάρεστη, αλλά δεν μου μένει κάτι απωθημένο ως προς το τελείωμα. Θα ‘θελα να τελειώσω μέσα στο γήπεδο, αλλά στην ζωή δεν προγραμματίζονται τα πάντα. Δεν μου αφήνει κενό. Θεωρώ πως μπορούσα να παίξω και φέτος, αλλά αυτό είναι υποκειμενικό. Σημασία έχει αν η διαδρομή ήταν αυτή που μπορούσε να είναι. Θεωρώ λοιπόν πως εξάντλησα το ταλέντο μου και δε νομίζω πως μπορούσα να πετύχω περισσότερα ως ποδοσφαιριστής».

Για την δήλωσή του, «το μεν σώμα πρόθυμο, ο δε νους ασθενής»:
«Εννοούσα πως πιστεύω ότι μπορούσα σωματικά να παίζω ακόμη. Όμως, θα ‘ταν τελικά ουτοπία να μπω σε φθορά, με βάση τα όσα συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο ή αγωνιζόμενος σε μια άλλη ομάδα, που δεν θα με κάλυπτε πλήρως. Δεν θα μπορούσα να προσαρμοστώ εύκολα, αλλοιώνοντας κάποιες αρχές μου»…

Για την επόμενη μέρα:
«Δεν μπορώ να γίνω καφετζής ή να πουλάω κάτι άλλο. Το ποδόσφαιρο είναι ο χώρος μου και μ’ αυτόν θ’ ασχοληθώ. Όμως, με την κατάσταση που επικρατεί δεν είναι εύκολο να αποφασίσω το τι ακριβώς θα κάνω. Το ποδόσφαιρο με γεμίζει πάντως κι έχω πάθος και βιώματα που μπορούν να είναι χρήσιμα. Αξίζει να προσπαθήσω λοιπόν, για να δω τι ψάρια πιάνω και σε πόστο πολύ πιο δύσκολο από αυτό του παίκτη. Νομίζω πως θα μπορούσα να δράσω σαν τεχνικός διευθυντής ή προπονητής, γιατί οικονομικά… δεν έφτασα στο σημείο να μπορώ να είμαι πρόεδρος. Αλλά όλα προς το παρόν είναι θεωρίες… Θα πάρω τις βάσεις κι έπειτα θα δούμε».

Για τις στιγμές και τη διάρκεια της διαδρομής:
«Πολλές στιγμές περνάν απ’ το μυαλό. Τις έζησα όλες έντονα, καλές και άσχημες... Μετά από 700 επίσημα ματς όμως, το ζουμί βρίσκεται στη διάρκεια. Σταθμοί υπήρχαν, αλλά η γεμάτη διαδρομή είναι αυτή στην οποία στέκομαι. Εξαιρώ την Πορτογαλία, γιατί είναι εκτός συναγωνισμού. Το ποδόσφαιρο μας έδωσε πολλά και με την Εθνική υπηρετούσαμε τη χώρα. Ήταν ύψιστη τιμή η παρουσία μας εκεί κι αυτή ήταν η νοοτροπία μου με το εθνόσημο απ’ την πρώτη στιγμή. Όταν έρχεται λοιπόν και μια επιτυχία που δεν πρόκειται να ξανασυμβεί, σαν κι αυτή του 2004, πρόκειται για κάτι φανταστικό, πέραν της πραγματικότητας κι ας το ζήσαμε».

Για τη σχέση του Euro 2004 με το ελληνικό ποδόσφαιρο:
«Εκείνο που συνέβη τότε, με το σήμερα, δεν κολλάει, ούτε κολλούσε ποτέ. Εκεί ήταν προσπάθεια μιας ομάδας ανθρώπων κι εδώ αντιμετωπίζουμε μια νοοτροπία προσώπων και καταστάσεων που δεν έχουν σχέση με το σύνολο, παρότι μιλάμε για το ποδόσφαιρο της ίδιας χώρας. Τότε ήταν μια παρέα που πέτυχε το ακατόρθωτο. Θα ‘ταν ουτοπία να πούμε πως ήταν επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Ρεχάγκελ κι η παρέα πέτυχαν το Euro. Αν το παρεξηγήσουμε, θα χάσουμε τη μπάλα».

Για το «κεφάλαιο ΑΕΛ»:
«Το κεφάλαιο ΑΕΛ είναι πάρα πολύ ψηλά. Πικρός ο υποβιβασμός, αλλά τα έξι χρόνια συνολικά είναι πολύ ψηλά μέσα μου. Το δε κύπελλο του 2007 και όσα δήλωσα τότε για την κορυφαία μου στιγμή σε συλλογικό επίπεδο, ήταν ό,τι πιο αληθινό έχω πει. Στην Ελλάδα μάλιστα είναι ακόμη πιο σημαντικό, γιατί το σύστημα ενισχύει το φαβορί έναντι του αουτσάιντερ. Το πήραμε λοιπόν με τη μαγκιά μας και ξεκάθαρα, περνώντας από έναν δρόμο που δεν ήταν και τότε στρωμένος με χαλιά».

Γιατί δήλωσε ανέτοιμος για το «αντίο»:
«Είχα ξεκαθαρίσει πως ο Κόουλμαν με ήθελε, αφού μου το είχε πει. Δεν το έδεσα κόμπο, αλλά έβλεπα μια προοπτική και γι’ αυτό δεν ψάχτηκα και δεν δούλεψα εναλλακτικά σενάρια στο μυαλό μου, ώστε να είμαι έτοιμος όσο έπρεπε για την απόφαση της αποχώρησης. Δεν είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος, δε νερώνω το κρασί και στα 38 δεν είναι εύκολο να βρεις τις κατάλληλες συνθήκες να δουλέψεις αλλού. Κι έτσι»…

Για τη σχέση του με τον κόσμο της ΑΕΛ:
«Υπάρχει η εικόνα πως είχαμε ταραχώδη σχέση, αλλά δεν το εισέπραττα στην καθημερινότητα. Μέσα στην πόλη, ακόμη και μετά τα περσινά γεγονότα με τον Ατρόμητο, πολλοί εξέφραζαν αντίθετη άποψη. Εγώ λειτουργούσα πάντα με γνώμονα αυτό που θεωρούσα δίκαιο. Δεν είμαι αντιδραστικός για να ψάχνω κόντρες. Ξέρω πως κάποια μερίδα δεν μ’ έβλεπε θετικά. Να με κρίνουν όμως για το κατά πόσο σεβάστηκα και τίμησα τη φανέλα. Κάποια δυσάρεστα περιστατικά υπήρξαν, αλλά δε νομίζω αυτά να δίνουν το στίγμα της πορείας μου στην ΑΕΛ. Τώρα δεν κάνει καμία διαφορά αν πω συγγνώμη για κάτι συγκεκριμένο. Σημασία έχει η συνολική παρουσία».

Για την φετινή ΑΕΛ:
«Την είδα στα φιλικά με Ατρόμητο και Δράμα. Στο πρώτο ματς είδα ομάδα με κατεύθυνση, ταυτότητα, φιλοσοφία, αρχή και τέλος. Το ποδόσφαιρο είναι απλό και δεν χρειάζεται να βγάζεις λαγούς από καπέλα. Ο Κόουλμαν είναι πάρα πολύ αξιόλογος προπονητής κι αυτό είδα στον αγωνιστικό χώρο, τηρουμένων των δυσκολιών που αντιμετώπισε. Πέρυσι υπήρχαν πολλά που αλλοίωναν την εικόνα της ομάδας. Με τη Δράμα βέβαια, είχε επέλθει  κορεσμός από μια προετοιμασία μεγάλης διάρκειας, από… άλλον πλανήτη».

Για το παρόν:
«Η εικόνα του Νταμπίζα που παρακολουθεί μπάλα από τον καναπέ, φορώντας παντόφλες, δεν κολλάει. Κάποια συγκεκριμένα ματς τα βλέπω γιατί μ’ ενδιαφέρουν, είτε από την τηλεόραση είτε απ’ το γήπεδο. Στην Ισπανία πάντως λένε πως «είναι διαφορετικό να μιλάς για τον ταύρο όταν είσαι μέσα στην αρένα». Αυτό που βλέπω απ’ έξω είναι άλλο ποδόσφαιρο απ’ αυτό που γώριζα. Επί 21 χρόνια το προσέγγιζα αγωνιστικά. Τώρα είναι αλλιώς, αλλά όχι στον καναπέ και με παντόφλες».

Ένα μήνυμα προς τον κόσμο της ΑΕΛ:
«Όταν είχα έρθει στην ΑΕΛ, πρωτοάκουσα το σύνθημα «στις χαρές και στις λύπες κοντά». Αυτή τη στιγμή είναι δύσκολη περίοδος, αλλά ο κόσμος με την παρουσία του μπορεί να τη βγάλει την ομάδα απ’ αυτή τη θέση. Όσα καλά κι αν γίνουν, αν δεν σπρώξει ο κόσμος, τα πράγματα θα γίνουν πιο δύσκολα. Εκείνο το σύνθημα λοιπόν πρέπει να έρθει ξανά στο προσκήνιο, για ενισχύσει και την διαφορετικότητα που πρεσβεύει η ΑΕΛ… Όσο για το ενδεχόμενο μελλοντικής συνεργασίας, τα θέλω με την πράξη, είναι μακριά. Σε κάθε συνεργασία πρέπει να αισθάνομαι σημαντικός. Όταν ήρθα, οι άνθρωποι πίστευαν σ’ εμένα και γι’ αυτό το αποφάσισα. Αν με πιστέψουν και πάλι, θα μπω στη διαδικασία τη συζήτησης. Αρκεί να υπάρχουν πάντα αρχές»…

Το σχόλιο της ΠΑΕ ΑΕΛ
Παράλληλα η ΠΑΕ ΑΕΛ μέσω της σελίδας που διατηρεί στο Facebook ανάρτησε τα εξής για τον Νίκο Νταμπίζα: «...και 178 συμμετοχές με τη βυσσινί φανέλα. Νίκο, ο Κώστας Πηλαδάκης και όλοι εμείς, νιώθουμε την ανάγκη να σε ευχαριστήσουμε ξανά, για όλα όσα περάσαμε μαζί και κυρίως αυτά που δεν υπολογίζονται σε αριθμούς».