«Ο Εργοτέλης δεν είναι απλά ένα σωματείο…»

«Όμως ο Εργοτέλης δεν είναι απλά ένα σωματείο, αλλά μια ιδέα που δεν υπάρχει τρόπος να την εμποδίσει κανείς να υπάρχει, να ακτινοβολεί, να εμπνέει και να νικά το χρόνο» είχε γράψει στην επιστολή του ο Μίκης Θεοδωράκης για τη συμπλήρωση 80 χρόνων ιστορίας του Εργοτέλη.

Οι εικόνες με τους εναπομείναντες ποδοσφαιριστές και παράγοντες της ΠΑΕ Εργοτέλης να αγκαλιάζονται και να αποχαιρετίζονται στα αποδυτήρια του Παγκρητίου Σταδίου ήταν μεν σκληρές, κλείνουν έναν μεγάλο κύκλο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν το τέλος ενός Συλλόγου. «Όμως ο Εργοτέλης δεν είναι απλά ένα σωματείο, αλλά μια ιδέα που δεν υπάρχει τρόπος να την εμποδίσει κανείς να υπάρχει, να ακτινοβολεί, να εμπνέει και να νικά το χρόνο» είχε γράψει στην επιστολή του ο Μίκης Θεοδωράκης με αφορμή τους εορτασμούς για τη συμπλήρωση 80 χρόνων ιστορίας του ηρακλειώτικου Συλλόγου το Φθινόπωρο του 2009. Τα λόγια μιας τέτοιας προσωπικότητας προφανώς δεν αναφέρονται –μόνο- στην ομάδα που τα τελευταία 14 χρόνια είχε συνεχή παρουσία στις επαγγελματικές κατηγορίες του ποδοσφαίρου. Πρόκειται για μια τοποθέτηση που εκφράζει το κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό υπόβαθρο του Εργοτέλη. Είναι το παρελθόν που ποικιλοτρόπως επιχείρησε να αναδείξει η διοίκηση του αείμνηστου Απόστολου Παπουτσάκη. Είναι οι αξίες, με βάση τις οποίες προσπάθησε να πορευτεί η ΠΑΕ, σε ένα εχθρικό περιβάλλον, όπου κυριαρχούν επαγγελματίες παράγοντες με σκοτεινά –σε πολλές περιπτώσεις- κίνητρα και συμφέροντα.

Ο Δημήτρης Παπουτσάκης, όμως, έμεινε μόνος του και στο τέλος… χρεώθηκε το «λουκέτο». Λάθη, λοιπόν, έγιναν. Αλλά αυτή η εικόνα των τελευταίων μηνών δεν είναι αντιπροσωπευτική του Συλλόγου. Γιατί ο Εργοτέλης ήταν και παραμένει πολλά περισσότερα από αυτό που εσχάτως αναπαράγεται. 

Σε τέτοιες περιστάσεις, όπως η διάλυση μιας ομάδας, οι… επικήδειοι συνήθως συνοδεύονται από την ανάδειξη και καταγραφή των λαθών που έχουν γίνει. Στις περισσότερες από αυτές τις καταγραφές, μάλιστα, το κόμπλεξ και η ειρωνεία εκφράζονται αποκάλυπτα και εκ του ασφαλούς, με δεδομένο ότι στην παρούσα φάση δεν θα μπορούσε να υπάρξει απάντηση από την άλλη πλευρά. Λάθη, λοιπόν, σαφέστατα έγιναν. Η επιμονή στον Νίκο Καραγεωργίου οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στον υποβιβασμό, κάτι που εν τέλει προέκυψε το 2012 σε συνδυασμό και με το ανελέητο κυνηγητό που είχε δεχθεί ο Εργοτέλης εκείνη τη σεζόν. Ακόμη και «φωνές» που δήθεν εκπροσωπούν σήμερα τις δυνάμεις που μάχονται για την «εξυγίανση» και έχουν μάλιστα βήμα ως εκλεγμένοι από τον ελληνικό λαό, είχαν πρωταγωνιστήσει τότε σ’ εκείνο το κυνηγητό. Τα στιγμιότυπα, άλλωστε, από εκείνη την εποχή είναι στη διάθεση του καθενός. Όποιος θέλει, βλέπει και κρίνει.

Η επιμονή στον Νίκο Καραγεωργίου οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στον υποβιβασμό, κάτι που εν τέλει προέκυψε το 2012 σε συνδυασμό και με το ανελέητο κυνηγητό που είχε δεχθεί ο Εργοτέλης εκείνη τη σεζόν και –είναι δεδομένο ότι- κλόνισε ακόμη περισσότερο την υγεία του Απόστολου Παπουτσάκη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή δυο μήνες αργότερα.  

Εκείνος ο υποβιβασμός –είναι δεδομένο ότι- κλόνισε ακόμη περισσότερο την υγεία του Απόστολου Παπουτσάκη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή δυο μήνες αργότερα, με αποτέλεσμα να μείνει επί της ουσίας η ΠΑΕ διοικητικά ακέφαλη και με ελάχιστους οικονομικούς πόρους. Ακολούθησαν τρία και πλέον χρόνια, που συνοδεύτηκαν από την επιστροφή στη Super League, την υψηλότερη θέση στην ιστορία της ομάδας (ισόβαθμος στην 6η με τον ΟΦΗ την περίοδο 2013-14) και ακόμη έναν υποβιβασμό. Η οικογένεια Παπουτσάκη, όπου συνέχισε να κατέχει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών, είχε συγκεκριμένες δυνατότητες και στο πλευρό του Δημήτρη Παπουτσάκη στάθηκαν αρκετοί παράγοντες με τη δική τους ιστορία στα κοινά του Συλλόγου. Και θα ήταν άδικο να ξεχαστεί κάποιος, γι’ αυτό δεν είναι δυνατό να αναφερθούν όλοι στο παρόν κείμενο.

Εκείνος, ωστόσο, που έβαλε το κεφάλι του στη… λαιμητόμο και αφιέρωνε το μεγαλύτερη μέρος της ημέρας του στον Εργοτέλη, ήταν ο Γιάννης Δασκαλάκης. Το δεύτερο μεγάλο λάθος, όπως εξελίχθηκε η κατάσταση, ήταν η απόφαση που ελήφθη το περασμένο καλοκαίρι, σύμφωνα με την οποία οι «κιτρινόμαυροι» θα συμμετείχαν κανονικά στη Football League και όχι στη Γ’ Εθνική. Μια απόφαση που προϋπέθετε πολλά, μα πάνω απ’ όλα οικονομική στήριξη από πολλούς, που είχαν δεσμευτεί σχετικά. Ο Δημήτρης Παπουτσάκης, όμως, έμεινε μόνος του και στο τέλος… χρεώθηκε το «λουκέτο». Λάθη, λοιπόν, έγιναν. Αλλά αυτή η εικόνα των τελευταίων μηνών δεν είναι αντιπροσωπευτική του Συλλόγου. Γιατί ο Εργοτέλης ήταν και παραμένει πολλά περισσότερα από αυτό που εσχάτως αναπαράγεται. Είναι ο Σύλλογος που σε «μαύρα» χρόνια για την Ελλάδα συνέχισε να εκφράζει τη δημοκρατία και την ελευθερία της σκέψης.

Ο Εργοτέλης ήταν και παραμένει πολλά περισσότερα από αυτό που εσχάτως αναπαράγεται. Είναι ο Σύλλογος που σε «μαύρα» χρόνια για την Ελλάδα συνέχισε να εκφράζει τη δημοκρατία και την ελευθερία της σκέψης. 

Στις 6 Αυγούστου 1966 φιλοξενήθηκε στην ιστορική έδρα του Εργοτέλη, το γήπεδο Μαρτινέγκο, η μεγαλειώδης συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη. «Τραγουδούσαν όλοι μαζί τόσο δυνατά και τόσο ωραία, που “δικαίως” η εξουσία και τα όργανα της τάξεως “αφηνίασαν” και στη συνέχεια ξέσπασαν στον Εργοτέλη», είχε σημειώσει ο ίδιος ο Μίκης πολλά χρόνια αργότερα. Πράγματι, λίγους μήνες έπειτα από εκείνη τη συναυλία, η Χούντα των Συνταγματαρχών αποφάσισε να διαλύσει τον Εργοτέλη «γιατί δρα αντεθνικώς». Είναι ο Σύλλογος που κυνηγήθηκε από τον περιβόητο γενικό γραμματέα αθλητισμό αθλητισμού της Χούντας, Ασλανίδη, ο οποίος επέβαλε τη μετακίνηση της μισής ενδεκάδας στον συντοπίτη και μεγάλο αντίπαλο τότε στη Β’ Εθνική, ΟΦΗ.

Είναι ο Σύλλογος που αντλούσε δύναμη από την ίδια του την ιστορία και επιβίωνε στις Εθνικές Κατηγορίες για δεκαετίες, μέχρι η διοίκηση των Γιώργου Σουλτάτου και Νίκου Τζώρτζογλου τον οδηγήσουν σε διαδοχικές ανόδους μέχρι την Α’ Εθνική το 2004. Στην επιστροφή της αποστολής από τη Θεσσαλονίκη, όπου είχε δοθεί το αξέχαστο μπαράζ με τον Ακράτητο (κρίθηκε με το γκολ του Σιλά στο φινάλε), χιλιάδες Ηρακλειώτες, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων, βγήκαν στους δρόμους και συνόδευσαν το πούλμαν της ομάδας από το αεροδρόμιο μέχρι το Μαρτινέγκο.

Ο Εργοτέλης έφτασε στο σημείο να έχει την πολυπληθέστερη Ακαδημία στη χώρα, σε μια έδρα, όταν στο Μαρτινέγκο γυμνάζονταν πάνω από 850 παιδιά και αναδείχθηκαν από αυτή ποδοσφαιριστές όπως ο Νίκος Καρέλης, ο Ανδρέας Μπουχαλάκης και ο Γιώργος Σαρρής.

Είναι ο Σύλλογος που μέσω της ΠΑΕ ανέπτυξε επί προεδρίας Απόστολου Παπουτσάκη μια πρωτοφανή κοινωνική δραστηριότητα: Ανάδοχος 45 παιδιών από την Αφρική μέσω της Action Aid, καθιέρωση αιμοδοσίας στο Παγκρήτιο Στάδιο, επισκέψεις και δώρα σε σχολεία, επισκέψεις και δωρεές σε δεκάδες ιδρύματα σε όλη την Κρήτη, κάδοι ανακύκλωσης σε πολλά σημεία στο Παγκρήτιο Στάδιο και πολλές ακόμη δράσεις. Είναι ο Σύλλογος που έφτασε στο σημείο να έχει την πολυπληθέστερη Ακαδημία στη χώρα, σε μια έδρα, όταν στο Μαρτινέγκο γυμνάζονταν πάνω από 850 παιδιά! Είναι ο Σύλλογος που μέσα από την Ακαδημία του έχουν αναδειχθεί ποδοσφαιριστές όπως ο Νίκος Καρέλης, ο Ανδρέας Μπουχαλάκης και ο Γιώργος Σαρρής, οι οποίοι από τα 6-7 χρόνια τους ξεκίνησαν να παίζουν μπάλα στο Μαρτινέγκο.

Είναι ο πρώτος Σύλλογος στην Ελλάδα που ξέφυγε από την οπαδική χροιά που έχει κάθε βιβλίο ιστορίας ενός Σωματείου και ανέθεσε στον Καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης, Γιάννη Ζαϊμάκη, την έρευνα και καταγραφή της πορείας από το 1929 μέχρι το 2009. 

Είναι ο Σύλλογος που μέσω της ΠΑΕ «άνοιξε» τα σύνορα, αδελφοποιήθηκε με την ολλανδική Ουτρέχτη και συνεργάστηκε με τη Philadelphia Union του αμερικανικού MLS.

Είναι ο πρώτος Σύλλογος στην Ελλάδα που ξέφυγε από την οπαδική χροιά που έχει κάθε βιβλίο ιστορίας ενός Σωματείου και ανέθεσε στον Καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης, Γιάννη Ζαϊμάκη, την έρευνα και καταγραφή της πορείας από το 1929 μέχρι το 2009. Παρά τον πόλεμο που δέχθηκε ο επικεφαλής της έρευνας από ορισμένους, οι οποίοι δεν θέλησαν να αναδειχθεί η πραγματική ιστορία του ποδοσφαίρου στο Ηράκλειο, το βιβλίο ολοκληρώθηκε, εκδόθηκε και αποτελεί μια σπουδαία και πάνω από όλα απολύτως τεκμηριωμένη επιστημονική δουλειά. «Εργοτέλης 1929-2009, ψηφίδες της αθλητικής και κοινωνικής ιστορίας ενός φιλοπρόοδου σωματείου, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια».

Είναι ο Σύλλογος που αναβίωσε την εκδήλωση που λίγο έλλειψε να τον αφανίσει τη δεκαετία του ’60. Και διοργάνωσε εκ νέου τον Σεπτέμβριο του 2011 τη συναυλία της ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκης, παρουσία του κορυφαίου καλλιτέχνη. Είναι ο Σύλλογος που ξεχώριζε για το ήθος του. Δεν είναι τυχαίο ότι στο ξεκίνημα των ερευνών για τη διαφθορά στο ποδόσφαιρο, ο Εισαγγελέας είχε καλέσει πρώτο τον Απόστολο Παπουτσάκη, τον οποίο αφού χαρακτήρισε ως το πλέον αξιόπιστο και άφθαρτο πρόσωπο στο χώρο, του ζήτησε να καταθέσει ό,τι γνώριζε.

Ο Εργοτέλης είναι πολλά περισσότερα από τα παραπάνω. Και σίγουρα δεν του ταιριάζουν λέξεις όπως «τέλος», «λουκέτο», «αφανισμός». Άλλωστε, «δεν είναι απλά ένα σωματείο… »

Ο Εργοτέλης είναι πολλά περισσότερα από τα παραπάνω. Και σίγουρα δεν του ταιριάζουν λέξεις όπως «τέλος», «λουκέτο», «αφανισμός». Άλλωστε, «δεν είναι απλά ένα σωματείο… »